|
|
עמוד:4
״אלעראקיב תחת מתקפה . ברגעים אלו הכוחות בתוך מתחם בית הקברות״ . את ההודעה הזו קיבלתי בקבוצת הווטסאפ, ״אמניות סולידריות אלעראקיב״, לצד סרטונים של ההריסות שעזיז שלח . אך גם בלי הסרטונים, כולנו ידענו במה מדובר . שכן הכפר הלא מוכר אלעראקיב נהרס יותר ממאתיים פעמים . כבר כמה ימים שאני מנסה, לשווא, לכתוב מבוא לספר, אך ההודעה הזאת הקימה אותי אל המחשב . וכך אני יושב, כותב ועוצר מדי פעם כדי להציץ בעדכונים מעוד יום של הרס בכפר . הקשר שלי עם הקהילה הבדואית בכפר הלא מוכר ואדי אלנעם נוצר בשנת ,2009 כשהמעצב הגרפי, אילן מולכו, ביקש ממני שאעזור לו לבנות תכנית ללימוד צילום לילדים בדואים . הוא לימד בבית הספר בכפר, ואני התלוויתי אליו מדי פעם בפעם . כך, למעשה, התחילה מערכת יחסים עם הקהילה במקום . בעקבות ההיכרות הראשונית הזו, פניתי אל חיה נח, מנהלת פורום דו – קיום בנגב, וסיפרתי לה שאני מעוניין לשהות תקופה בכפר בדואי לא מוכר . חיה קישרה ביני לבין שייח׳ עטיה, ולאחר שהסברתי לו את מבוקשי, הסכים שאגור בקרוון שנמצא ליד השטח של בנו ג׳ומעה . וכך נקבע שבתחילת אוגוסט אגיע לשהות בוואדי אלנעם . הרצון לגור במקום ״לא מוכר״ התעורר אצלי 25 שנה קודם לכן . חיפשתי לשהות במקום שנמצא מחוץ ליומיום, כמו אי בודד, מקום שאפשר פשוט לרבוץ בו ולראות מה יקרה . בשלב זה, לא חשבתי על השהות בכפר הלא מוכר כעל פרויקט צילום . לא ידעתי אם בכלל ירשו לי לצלם . ב – 27 ביולי, ,2010 התקשרה אלי חיה וסיפרה שכוחות המשטרה הרסו את כל בתי הכפר הלא מוכר אלעראקיב . הגעתי למקום עם גדעון לוי, לצלם ולתעד את הכפר למדור שלנו ב״הארץ״, בידיעה שבעוד ימים ספורים אני עובר לגור בכפר שכן, שגם הוא לא מוכר . במהלך הנסיעה לאלנעם ניקר בי החשש שלא אצליח לחיות בלי מים זורמים ובלי חשמל, ומה שהטריד אותי כמעט עד טירוף היה שלא ידעתי היכן אעשה את צרכי . חששתי שבגלל בעיות לוגיסטיות טריוויאליות אמצא את עצמי חוזר לתל אביב אחרי יומיים . כשהגעתי למקום, העמידו לרשותי קרוון עץ רעוע, שהיה זרוק במדרון האחורי בוואדי שמעבר לפינת החיות בשטח של ג׳ומעה, ושאליו יכולתי להגיע עם המכונית בלי להפריע לאיש . נכנסתי לקרוון, בחום של אולי חמישים מעלות, וגיליתי שחלונותיו לא נפתחים . ישבתי בפנים, כולי מזיע כמו בסאונה, שותה עוד ועוד מים ( באותה תקופה שתיתי המון, כתשעה ליטרים ביום ) ולא יודע אם לצאת, כי אין לאן . כעבור כחצי שעה, התפרץ פתאום לקרוון איש «العراقيب تتعرض لهجوم . في هذه اللحظات، تتواجد القوات داخل المقبرة»، هو نص الرسالة التي وصلتني هذا على مجموعة الواتساب «فنانات تضامن العراقيب» الى جانب مقاطع الفيديو التي أرسلها عزيز لعمليات الهدم . دون الاطلاع على تسجيلات الفيديو حتى، جميعنا عرفنا ما يحصل . فقد هدمت قرية العراقيب غير المعترف بها أكثر من مائتي مرة . أحاول منذ عدة أيام أن أكتب مقدمة للكتاب دون جدوى إلى أن وصلت هذه الرسالة وجعلتني اتوجه الى الحاسوب . وهكذا، جلست ورحت أكتب واتوقف بين الفينة والأخرى لأتابع المستجدات حول عمليات الهدم التي تتكرر مرة أخرى . بدأت علاقتي مع المجتمع البدوي في قرية وادي النعم غير المعترف بها عام ٩٠٠٢، عندما طلب مني المصمم الجرافيكي ايلان مولكو المساعدة في بناء برنامج لتعليم التصوير للأولاد البدو . كان ايلان يدرس في مدرسة بالقرية وكنت أرافقه من حين إلى آخر، وهكذا بدأت تتشكل شبكة علاقات مع الأهالي في المكان . في أعقاب هذا التعارف الأولي، توجهت إلى حايا نواح، مديرة منتدى التعايش في النقب، وقلت لها بأنني أريد المكوث لفترة من الزمن في قرية غير معترف بها . قدمتني حايا الى الشيخ عطية، وبعد أن شرحت له مرادي، وافق بأن أسكن في كارافان على مقربة من أرض ابنه جمعة . وهكذا تقرر بأن آتي للمكوث في وادي النعم مع بداية شهر آب . راودتني رغبة بالعيش في مكان «غير معترف به» قبل ذلك ب - ٥٢ عاماً . أردت البقاء في مكان غير معترف به، يتواجد خارج نطاق اليومي - مثل جزيرة نائية - مكان يمكنك أن تربض به وتنتظر لترى ما سيحدث . في هذه المرحلة، لم افكر بفترة مكوثي في القرية كمشروع تصوير . لم أعرف اصلاً إن كانوا سيسمحوا لي بالتصوير . بتاريخ ٧٢ تموز ٠١٠٢، اتصلت بي حايا وأبلغتني بأن الشرطة هدمت كافة بيوت قرية العراقيب غير المعترف بها . وصلت الى المكان برفقة الصحافي جدعون ليفي لكي نصور ونوثق القرية لمقالتنا الأسبوعية في جريدة «هآرتس»، مدركا بأنني سأنتقل بعد عدة أيام للسكن في قرية مجاورة، غير معترف بها هي الأخرى . في الطريق الى النعم، بدأ يساورني القلق بأنني لن أنجح في العيش بلا مياه وبلا كهرباء، والأمر الذي أزعجني حد الجنون بأنني لم أعرف أين سأقضي حاجتي . خفت بأن أجد نفسي عائداًالى تل أبيب بعد يومين بسبب مشاكل لوجستية بسيطة كهذة . عندما وصلت الى المكان، أعطوني كارافاناًخشبياًمتداعياًكان ملقى بالمنحدر الخلفي للوادي خلف زاوية الحيوانات في أرض جمعة، والذي كان بإمكاني الوصول اليه بالسيارة دون أن أزعج أحداً . دخلت الى الكارافان ودرجة الحرارة خمسين ربما
|
|