119 בָלָהרָחוֹק מֵאֶרֶץ זוֹ הה שֶי מכִ לָהים שֶל פֵּרוּש וּפֵרוּש המִ לִהוּא מִ חדָּהדֶת לִים הוֹפְכוֹת לְמלְכֹהמִ כאֲשֶר דָּהה מִ וֹד לֹא יְספֵּק קְנֵהפֵּרוּש הנִצ בְחִנְחוּןרוּש פּוֹרֵש שִמְלָהכאֲשֶר הפֵּ עוּןהטִּ רֶךְ בִשְטִיחת צֹעוֹדאֵין יץצִן מֵיוֹסֶר הִגָחֹלִים המִ וֹךְ מִתכאֲשֶר וְצִיץם וּש לֹא יְנפְנֵף בִכְנָפיִרצִפּוֹר הפֵּ הבָמָלבוֹהּגָרגְלוֹרוּש יעֲלֶה כאֲשֶר הפֵּ אֵין הֲקָמָהלָצוּר פְכִלִים אֲחֵרוֹת בְמִ הלָשֶל המִהּחָאת יְסוֹד כֹכְשֶזֹ צְהֵלָהלִים שֶבְמִ הוּת הָאָדָםלְמאוֹי אֵלֶםהָףדִיעָכִי , יךָר שְפָתֶסְגֹ הֶעְלֵםףדִיעָכִי , בְךָרוֹקֵן לִ 120 حکایت حکیم سنائی رحمةالله علیه که وقت وفات این بیت : خواند می بازگشتم از سخن زیرا که نیست« »ن معنی و در معنی سخندر سخ راقم تختهٔتعلیم سخنچون سنائی شه اقلیم سخن اش از تختهٔخاکرقم هستیخواست گردون که فرو شوید پاک همچو سایه به زمین افکندشبر سر بستر کین افکندش داشت با خود سخنی آهستهلب هنوزش ز سخن نابسته یثش نظر هوش گشادبه حدهمدمی بر دهنش گوش نهاد بیتکی بود که مضمون این داشتآنچه از عالم دل تلقین داشت لیک حالی ز همه برگشتمبر اطوار سخن بگذش...
אל הספר